Ewaluacja obecna jest w praktyce polskiej administracji publicznej już od blisko dekady. Jej początki lokują się więc w podobnym okresie, co powstanie Polskiej Agencji Rozwoju Przedsiębiorczości, która w następnym roku obchodziła będzie dziesięciolecie działalności. PARP była jedną z pierwszych instytucji, jakie podjęły się systematycznej realizacji badań ewaluacyjnych, tworząc w tym celu wyspecjalizowaną komórkę oraz w konsekwencji rozwijając stosowany warsztat badawczy.

Od momentu przystąpienia Polski do struktur Unii Europejskiej nastąpił niezwykle gwałtowny rozwój ewaluacji związany w dużej mierze formalnym wymogiem przeprowadzania oceny. Obecnie możemy mówić z całą pewnością o ukształtowanym systemie oceny, który tworzą, obok instytucji centralnych i regionalnych, różnorodni partnerzy społeczni (uczelnie, organizacje gospodarcze, instytucje społeczeństwa obywatelskiego) oraz poszerzający się stale krąg ekspertów. Na tle innych krajów, Polska wyróżnia się zarówno poziomem prowadzonych badań ewaluacyjnych, jak również dynamiką lokalnego środowiska oraz intensywnością działań na polu tworzenia potencjału ewaluacyjnego.

Doświadczenia związane z ewaluacją przedsięwzięć finansowanych ze środków europejskich są już na tyle bogate, że pożądanym jest ich przeniesienie na obszar krajowych środków publicznych, gdzie istnieje paląca potrzeba unowocześnienia stosowanych mechanizmów zarządzania publicznego oraz poprawy jakości wydatkowania. Należy podkreślić, iż podejmowane są w tym celu działania legislacyjne rozszerzające zakres obligatoryjnego prowadzenia ewaluacji na krajowe działania prorozwojowe. Działaniom tym powinna towarzyszyć debata angażująca społeczność tworzącą polski system ewaluacji. Chcielibyśmy, aby niniejsza publikacja stała się przyczynkiem do tego rodzaju debaty.