Z perspektywy mikroekonomicznej kryzys jest rozumiany w sposób zróżnicowany. Ogólnie ujmując, to wynik nieplanowanych zdarzeń zakłócających lub zagrażających normalnemu funkcjonowaniu przedsiębiorstwa. Może on być postrzegany jako nasilenie niekorzystnych zjawisk, proces kierunkowo niekorzystnych zmian w przebiegu i wynikach działalności gospodarczej – a co istotne – obejmujących wszystkie jego obszary, a także stanowiących zagrożenie dla jego egzystencji. Ekspozycja i podatność przedsiębiorstw na zagrożenia jest zróżnicowana, co można ująć modelowo . Jak jest dowodzone, w przypadku polskich przedsiębiorstw ta ekspozycja i podatność są szczególnie wysokie, wiążąc się silnie z niepewnością i zmiennością potencjału strategicznego oraz generalnie z zaniedbywaniem obszaru zarządzania strategicznego. Ponadto obserwowany jest efekt „zarażania się” – problemy jednego przedsiębiorstwa (ogniwa systemu) mogą przełożyć się na wywołanie sytuacji zagrożenia w jego łańcuchu kooperacji, a nawet wzbudzić zakłócenia w całej branży gospodarki. Jako determinanty kryzysu przedsiębiorstwa wskazywane są liczne czynniki, zróżnicowane rodzajowo oraz według źródeł pochodzenia . Cechą charakterystyczną jest wywoływanie kryzysu przez splot kilku czynników, układających się w ciąg zdarzeń, z następstwem przyczynowo–skutkowym oraz wyraźną ścieżką eskalacji. Symptomy kryzysu przedsiębiorstwa pojawiają się w wyniku przyczyn wywołujących sytuację kryzysową – i tak jak one – są zróżnicowane oraz przeważnie nie występują pojedynczo. Najczęściej za symptomy kryzysu przyjmuje się niepowodzenia w tych obszarach i funkcjach przedsiębiorstwa, które można odczytać w jego ogólnej kondycji, głównie ekonomicznej i finansowej.